Urban Sound Lab | Blog Romy
Sinds mijn eerste blog voor Soundtrackcity is er veel veranderd. Door de Coronacrisis is er een onzekere tijd aangebroken; een tijd waarin onze bewegingsvrijheid en sociale leven in grote mate worden beperkt. Dit staat in schril contrast met een paar weken geleden, toen ik nog door Amsterdam fietste om buurten te verkennen en interviews af te nemen. De drukke straten van Amsterdam waar ik bijna dagelijks doorheen fietste, zijn nu stil. Wie had verwacht?
Voordat ik zoals zoveel andere Nederlanders thuis moest werken, heb ik voor de audioreportages die ik maak voor Sonic West, kunstenaar Christina Della Giustina geïnterviewd over haar geluidservaringen op het Wilhelmina Gasthuis Terrein (W.G.-terrein). Christina woont en werkt sinds 2005 in haar atelier op dit terrein. Zij is gefascineerd door geluid als fenomeen en dan vooral door geluiden die niet hoorbaar zijn met het blote oor. Een inspiratiebron voor haar is Pythagoras; hij was hier ook al mee bezig. Christina zei er het volgende over:
“Hij beweerde dat alles klinkt, alleen dat wij niet alles kunnen horen. Hij had zich voorgenomen om zijn zintuigen zo te verscherpen dat hij ook alles kon horen dat niet met het blote oor gehoord kan worden. Pythagoras beweerde dat hij zijn zintuigen kon trainen, en dat hij onhoorbare geluiden heeft kunnen horen. Wat hij hoorde weet niemand.”
Christina ervaart het W.G.-terrein als een stille plek midden in de drukke stad en dat is best bijzonder. De bomen die geplant zijn toen het ziekenhuis nog in bedrijf was, zorgen voor een rustgevend gevoel. De rust en stilte is volgens Christina een nalatenschap van het ziekenhuis. Binnen in de gebouwen hoort ze het geluid van concentratie. Mensen komen hierheen om te werken en om iets te creëren. Als je het gebouw binnen loopt, word je al een beetje stiller omdat je gaat nadenken over wat je gaat doen. Door de stilte hoor je duidelijker de geluiden van mensen die werken in hun ateliers. Je hoort iemand iets slijpen of je hoort iemand piano spelen. Ze heeft hier niet het gevoel dat ze de stad Amsterdam hoort; het dagelijkse leven hoor je hier bijna niet.
De stilte van het terrein is nu de stilte van de stad
De beschrijving die Christina een paar weken geleden gaf over het W.G.-terrein vond ik ook erg toepasselijk. Zelf ervoer ik een groot contrast tussen het W.G-terrein en de rest van de stad; het is een oase van rust en dat maakte het een bijzondere plek voor mij. Het is opvallend en verontrustend dat de stilte van het W.G-terrein nu ook kenmerkend is voor de rest van Amsterdam. Overal ervaar ik dezelfde rust als op het terrein. Het dagelijkse leven van de stad is net zoals op het W.G.-terrein bijna niet meer te horen. Het grote contrast tussen de stad en het terrein is verdwenen.
Ik ben niet de enige die dit zo ervaart. Op Facebook en Instagram hebben we gevraagd naar de geluidservaringen van mensen in Amsterdam tijdens de Coronacrisis. Er zijn veel reacties binnengekomen, zoals deze reactie van een Cultureel Erfgoed student:
“Een stad is stil wanneer je de geluiden die er wel nog zijn duidelijker hoort. Je kan ze beter onderscheiden. Bijvoorbeeld het langsrijden van een scooter wordt opeens harder, of de auto’s in de verte die langsrijden. Je kan bijna tellen hoeveel auto’s het zijn. Vooral de vogels, je hoort de vogels fluiten alsof zij nu de baas zijn van het geluid en niet de mensen.”
Ik wens iedereen veel gezondheid en sterkte toe!
Hartelijke groet,
RomyUitgelicht
Urban Sound Lab is mede mogelijk gemaakt door:
